Γνωστά blogs και ακτιβιστές που αλλάζουν το τοπίο για τα άτομα με αναπηρία
Πριν από μερικά χρόνια υπήρξε μια πρωτοβουλία στη Βόννη της Γερμανίας που ονομαζόταν «blogging χωρίς φραγμούς», που προωθήθηκε από το ίδρυμα «επικοινωνία χωρίς φραγμούς». Το blogging ήταν σχετικά νέο τότε. Σήμερα τα ιστολόγια αποτελούν φυσικό μέρος του τοπίου των μέσων ενημέρωσης. Εκτός από τα παραδοσιακά μέσα, ο ρόλος των εφήβων και των νεαρών ενηλίκων ως παραγωγών διαδικτυακού περιεχομένου, δηλαδή με ταυτόχρονη παραγωγή και χρήση, αποκτά όλο και μεγαλύτερη σημασία. Οι διαδικασίες ευαισθητοποίησης πραγματοποιούνται στις αντίστοιχες διαδικτυακές κοινότητες. «Επί χρόνια, τα άτομα με αναπηρία ασχολούνται επίσης με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στο Facebook, στο YouTube και στο διαδίκτυο με τα δικά τους blogs.
Η κωφή ακτιβίστρια Julia Probst έχει περισσότερους από 30.000 ακόλουθους στο Twitter και σχεδόν 24.000 με τον
Raul Krauthausen, ο οποίος ίδρυσε γνωστά έργα όπως το Leidmedien.de και το Wheelmap.org μέσω του συλλόγου του Sozialhelden Η νεότερη γενιά ατόμων με αναπηρία χρησιμοποιεί γενικά όλες τις επιλογές πολλαπλών μέσων.
Ο σκέιτερ με αναπηρικό αμαξίδιο Daniel Lebuser είναι παρών στο Twitter, το YouTube και το Facebook και λειτουργεί ως πρότυπο
Το ιστολόγιο δημιουργεί νέες ευκαιρίες χαμηλού ορίου για αντίθετα προσχέδια μέσων στο mainstream.
Το σχετικό χαμηλό όριο δημιουργίας κοινού για τις δικές του ανησυχίες είναι επίσης διαθέσιμο στο YouTube.
Υπάρχουν πλέον πολλά βίντεο με άτομα με αναπηρία που έχουν τη δική τους κοινότητα. Δεδομένου ότι τα ιστολόγια χρησιμοποιούνται και ως πηγή πληροφόρησης από δημοσιογράφους και ορισμένους bloggers, π.χ. Ο B. Raúl Krauthausen, ο οποίος παρουσιάζεται σε πολλές εκπομπές συζήτησης, έχει αποκτήσει κάποια εξέχουσα θέση, με ευρεία απήχηση.
Δημοφιλείς πλατφόρμες και πηγές
έχουν αυξηθεί σημαντικά σε σημασία και διαβάζονται επίσης από τους δημοσιογράφους. Η οπτική των ατόμων με αναπηρία λαμβάνεται σοβαρά υπόψη.
Ειδικά τα παιδιά και οι νέοι με αναπηρίες σπάνια γνωρίζουν επιτυχημένα άτομα με αναπηρία που μπορούν να λειτουργήσουν ως πρότυπα για αυτούς. Χρειάζονται όμως άτομα που τους δείχνουν τι είναι δυνατό με μια αναπηρία – ως αντίστοιχο σε ένα περιβάλλον που πολύ συχνά τους λέει τι δεν μπορούν να κάνουν.